Schroefdop

Op nauwelijks 30 jaar tijd heeft Cloudy Bay zichzelf, en met uitbreiding de hele Nieuw-Zeelandse wijnscene, met een dreun van jewelste op de internationale wijnkaart gezet. Werkelijk vanuit het niets heeft David Hohnen – die we al kenden als oprichter van Cape Mentelle in Margaret River, Australië – samen met wijnmaker Kevin Judd dit iconisch wijndomein uit de grond gestampt.
De eerste flessen die naar Europa werden geëxporteerd betekenden een ware openbaring voor menig sauvignon blanc liefhebber. In tegenstelling tot de vaak ingetogen wijnen uit de Loire, was er plots een wijn afkomstig van het ander eind van de wereld met ontegensprekelijk dezelfde kenmerken, maar met fruitgedreven exotische toetsen die als het ware uit het glas spatten. Cloudy Bay was in geen tijd een begrip en een fles wijn waar veelvuldig over werd gesproken en die niet zo makkelijk te vinden was.
Vandaag zijn de pionierstijden van dit ondertussen wereldberoemd domein verleden tijd. Een grote luxegigant (LVMH) staat aan het roer, nieuwe wijnmakers maakten hun intrede, productie werd gigantisch opgeschroefd en we kenden wel enkele prijsaanpassingen, maar Cloudy Bay zal voor altijd vooral geassocieerd worden als een fles wijn met massa’s drinkplezier.

Wanneer Marc Kent van Boekenhoutskloof ons begin de jaren 2000 attent maakt op een nieuw project in Languedoc, hadden we nooit durven hopen dat eigenaars Tim Ford en Anthony Record, samen met wijnmaker Vincent Chansault, anno 2016 op zo een hoog niveau zouden meespelen. De ambities waren weliswaar torenhoog, de financiële middelen ruimschoots aanwezig, de gedrevenheid van Vince ongebreideld, maar we kunnen gerust stellen dat de realisatie van hun masterplan het origineel ruimschoots overstijgt, en dat had niemand voor mogelijk gehouden.
We kunnen hen daarom dan ook alleen maar alle krediet geven voor het rigoureus volgen van hun “overdelivering” strategie. Daar waar – na de nodige successen- vele van hun collega’s de prijzen snel naar hogere niveaus hevelen, heeft Gayda steeds hun vooraf uitgestippelde prijzenpolitiek blijven volgen en de consument altijd met veel respect behandeld, lees: veel wijn voor weinig geld gegeven.
De filosofie door het volledige gamma – van Flying Solo, over de Cépage reeks en de Freestyle wijnen, tot Chemin de Moscou en het recentere Villa Mon Rêve – blijft, zowel in wit, rood als rosé, de reden waarom we 20 jaar geleden zo verliefd zijn geworden op deze regio. Lekkere, fruitgedreven wijnen, met veel respect voor terroir, druif en typiciteit.

Wanneer Marc Kent van Boekenhoutskloof ons begin de jaren 2000 attent maakt op een nieuw project in Languedoc, hadden we nooit durven hopen dat eigenaars Tim Ford en Anthony Record, samen met wijnmaker Vincent Chansault, anno 2016 op zo een hoog niveau zouden meespelen. De ambities waren weliswaar torenhoog, de financiële middelen ruimschoots aanwezig, de gedrevenheid van Vince ongebreideld, maar we kunnen gerust stellen dat de realisatie van hun masterplan het origineel ruimschoots overstijgt, en dat had niemand voor mogelijk gehouden.
We kunnen hen daarom dan ook alleen maar alle krediet geven voor het rigoureus volgen van hun “overdelivering” strategie. Daar waar – na de nodige successen- vele van hun collega’s de prijzen snel naar hogere niveaus hevelen, heeft Gayda steeds hun vooraf uitgestippelde prijzenpolitiek blijven volgen en de consument altijd met veel respect behandeld, lees: veel wijn voor weinig geld gegeven.
De filosofie door het volledige gamma – van Flying Solo, over de Cépage reeks en de Freestyle wijnen, tot Chemin de Moscou en het recentere Villa Mon Rêve – blijft, zowel in wit, rood als rosé, de reden waarom we 20 jaar geleden zo verliefd zijn geworden op deze regio. Lekkere, fruitgedreven wijnen, met veel respect voor terroir, druif en typiciteit.

Wanneer Marc Kent van Boekenhoutskloof ons begin de jaren 2000 attent maakt op een nieuw project in Languedoc, hadden we nooit durven hopen dat eigenaars Tim Ford en Anthony Record, samen met wijnmaker Vincent Chansault, anno 2016 op zo een hoog niveau zouden meespelen. De ambities waren weliswaar torenhoog, de financiële middelen ruimschoots aanwezig, de gedrevenheid van Vince ongebreideld, maar we kunnen gerust stellen dat de realisatie van hun masterplan het origineel ruimschoots overstijgt, en dat had niemand voor mogelijk gehouden.
We kunnen hen daarom dan ook alleen maar alle krediet geven voor het rigoureus volgen van hun “overdelivering” strategie. Daar waar – na de nodige successen- vele van hun collega’s de prijzen snel naar hogere niveaus hevelen, heeft Gayda steeds hun vooraf uitgestippelde prijzenpolitiek blijven volgen en de consument altijd met veel respect behandeld, lees: veel wijn voor weinig geld gegeven.
De filosofie door het volledige gamma – van Flying Solo, over de Collection reeks en de Freestyle wijnen, tot Chemin de Moscou en het recentere Villa Mon Rêve – blijft, zowel in wit, rood als rosé, de reden waarom we 20 jaar geleden zo verliefd zijn geworden op deze regio. Lekkere, fruitgedreven wijnen, met veel respect voor terroir, druif en typiciteit.

Het solo wijnproject van Kevin Judd stond eigenlijk met een dikke stift in de sterren geschreven. Als hij in 1993, samen met zijn echtgenote Kimberley, zijn eerste wijngaard aankoopt in Rapaura, aan de oever van de Wairau rivier, dopen ze haar Greywacke, naar de meest voorkomende en alomtegenwoordige rivierkeien die verspreid liggen in de wijngaard. De naam wordt geregistreerd, met in het achterhoofd een vaag plan om het ooit te gebruiken als de identiteit voor een eigen wijnlabel.
Als hij in 2008 beslist om na 25 jaar te stoppen als chef-wijnmaker bij het iconische Cloudy Bay, vallen de puzzelstukken al snel op hun plaats. Hij mag gebruik maken van de faciliteiten van zijn makkers van het eerste uur bij CB op Dog Point winery en de trein is vertrokken.
Vanzelfsprekend wordt zo’n debuut met argusogen gevolgd door gans de wijnwereld, maar de verwachtingen worden al snel meer dan ingelost. De eerste jaargang Greywacke Sauvignon Blanc 2009 is een daverend succes en neemt onmiddellijk een prominente plaats in aan de absolute top van de Nieuw-Zeelandse wijnscene, om daar tot op de dag van vandaag te blijven.

Het solo wijnproject van Kevin Judd stond eigenlijk met een dikke stift in de sterren geschreven. Als hij in 1993, samen met zijn echtgenote Kimberley, zijn eerste wijngaard aankoopt in Rapaura, aan de oever van de Wairau rivier, dopen ze haar Greywacke, naar de meest voorkomende en alomtegenwoordige rivierkeien die verspreid liggen in de wijngaard. De naam wordt geregistreerd, met in het achterhoofd een vaag plan om het ooit te gebruiken als de identiteit voor een eigen wijnlabel.
Als hij in 2008 beslist om na 25 jaar te stoppen als chef-wijnmaker bij het iconische Cloudy Bay, vallen de puzzelstukken al snel op hun plaats. Hij mag gebruik maken van de faciliteiten van zijn makkers van het eerste uur bij CB op Dog Point winery en de trein is vertrokken.
Vanzelfsprekend wordt zo’n debuut met argusogen gevolgd door gans de wijnwereld, maar de verwachtingen worden al snel meer dan ingelost. De eerste jaargang Greywacke Sauvignon Blanc 2009 is een daverend succes en neemt onmiddellijk een prominente plaats in aan de absolute top van de Nieuw-Zeelandse wijnscene, om daar tot op de dag van vandaag te blijven.

Stevig verankerd in Morogues, aan de meest oostelijke grens van de Loire vallei, ligt het domein van de familie Pellé. Vanzelfsprekend ligt de focus hier op het produceren van Menetou-Salon, die mede dankzij het visionaire pioniers werk van Henry (1930-2016) is uitgegroeid van het kleine nichtje naar een grote zus.
Paul-Henry, 4e generatie en jongste telg, volgde in 2007 Julien Zernott op, die na het plotse overlijden van Eric Pellé in 1995 het productieproces in handen nam. Op zeer jonge leeftijd, maar met de steun en expertise van zijn mama Anne, die na haar huwelijk het administratieve luik stevig in handen nam en nog steeds heeft, zette hij het familiewerk naadloos verder.
Wat we waarschijnlijk als zijn allergrootste verdienste kunnen stellen, is dat hij zich niet heeft laten beïnvloeden door tendensen en grillige jeugdzonden, maar met immens veel respect voor de wijngaarden en het werk van zijn voorouders een vervolg heeft gebreid aan hun succesverhaal. Met weliswaar zijn eigen accenten en persoonlijke inzichten, maar met steeds als doel een zo precies mogelijke expressie van terroir en druif in zijn wijnen te laten weerspiegelen.

Superlatieven durven al wel eens tekort schieten, als we over dit mythische domein spreken. Met een (wijn)geschiedenis die aanvangt in 1685 als de eerste gouverneur van de Kaap, Simon van der Stel, zijn eerste wijngaarden aanplant, begint het verhaal van een van de meest tot de verbeelding sprekende (zoete) wijnen ooit gemaakt. In geschiedkundige geschriften vinden we verwijzingen over Vin de Constance van Napoleon Bonaparte, US president Thomas Jefferson, Brits Monarch King George IV en andere Queen Victoria’s. In de grote literatuur vinden we verwijzingen naar deze godendrank van o.a. Baudelaire, Charles Dickens en Jane Austen, die in Sense and Sensibility stelde dat ““the finest old Constantia wine” is the perfect remedy for a “disappointed heart””. Als op het einde van de 19e eeuw quasi alle wijngaarden in de Kaap worden vernietigd door phylloxera, komt er een voorlopig einde aan de productie van deze godendrank. Pas in 1980 wordt de draad terug opgepikt door Duggie Jooste die met de hulp van Professor Chris Orffer op de lager gelegen hellingen Muscat de Frontignan plantte met als resultaat dat de druiven voor de eerste VDC van de moderne tijd geoogst werden in 1986.
We durven vandaag gerust stellen dat, mede dankzij de overname van het domein door buitenlandse investeerders en een daarmee gepaard gaande forse kapitaalsinjectie, Klein Constantia terug een van de toonaangevende Zuid-Afrikaanse wijndomeinen is. Met een uitgekiende aanplant strategie en optimaal gebruik makend van een uniek microklimaat, speelt KC mee aan de absolute top van de Kaapse wijnscène. Dit geldt vanzelfsprekend voor hun magische zoete wijn, maar zonder twijfel ook voor de prachtige sauvignon blancs die hier worden geproduceerd.

Superlatieven durven al wel eens tekort schieten, als we over dit mythische domein spreken. Met een (wijn)geschiedenis die aanvangt in 1685 als de eerste gouverneur van de Kaap, Simon van der Stel, zijn eerste wijngaarden aanplant, begint het verhaal van een van de meest tot de verbeelding sprekende (zoete) wijnen ooit gemaakt. In geschiedkundige geschriften vinden we verwijzingen over Vin de Constance van Napoleon Bonaparte, US president Thomas Jefferson, Brits Monarch King George IV en andere Queen Victoria’s. In de grote literatuur vinden we verwijzingen naar deze godendrank van o.a. Baudelaire, Charles Dickens en Jane Austen, die in Sense and Sensibility stelde dat ““the finest old Constantia wine” is the perfect remedy for a “disappointed heart””. Als op het einde van de 19e eeuw quasi alle wijngaarden in de Kaap worden vernietigd door phylloxera, komt er een voorlopig einde aan de productie van deze godendrank. Pas in 1980 wordt de draad terug opgepikt door Duggie Jooste die met de hulp van Professor Chris Orffer op de lager gelegen hellingen Muscat de Frontignan plantte met als resultaat dat de druiven voor de eerste VDC van de moderne tijd geoogst werden in 1986.
We durven vandaag gerust stellen dat, mede dankzij de overname van het domein door buitenlandse investeerders en een daarmee gepaard gaande forse kapitaalsinjectie, Klein Constantia terug een van de toonaangevende Zuid-Afrikaanse wijndomeinen is. Met een uitgekiende aanplant strategie en optimaal gebruik makend van een uniek microklimaat, speelt KC mee aan de absolute top van de Kaapse wijnscène. Dit geldt vanzelfsprekend voor hun magische zoete wijn, maar zonder twijfel ook voor de prachtige sauvignon blancs die hier worden geproduceerd.

Ondanks het feit dat de familie Immich niet meer de eigenaar is van dit domein dat tot een der oudste van de Moezel vallei mag gerekend worden, heeft ze wel ferm haar stempel gedrukt op de geschiedenis ervan. Ze zouden het wijngoed in hun bezit hebben van 1425 tot 1989, maar het was vooral Carl August Immich (CAI), die voor de belangrijkste omwenteling zorgde. Hij had meer wijngaarden nodig en vlakte met batterijen dynamietstaven (Batterieberg) de steile kliffen af, zodat ze konden beplant worden en omgevormd tot wijngaarden. Nadat Georg Immich het familiedomein verkocht brak de nieuwe eigenaar compleet met de zorgvuldig opgebouwde huisstijl en ging – om het beleefd uit te drukken – minder spannende wijnen produceren, met een faillissement tot gevolg in 2007.
En dan wordt het terug interessant. Gernot Kollman, die onder andere 4 jaar had gewerkt bij Van Volxem, kent het immense potentieel van de oude wijngaarden en vindt 2 investeerders die het domein terug mee in ere willen herstellen, en die mee gaan in zijn verhaal van beendroge, elegante, energieke en loepzuivere rieslings produceren met een immens bewaarpotentieel, zoals de familie Immich meer dan 500 jaar heeft gedaan.
De eerste jaargang 2009 is als het ware met een kanonkogel vol in de roos geploft. Wereldwijd spraken wijncritici over het meest indrukwekkende debuut ooit. De wijnmakers capaciteiten van Gernot werden al jaren erkend door vriend en vijand, maar dat hij bij wijze van spreken vanuit het niets ging meespelen met de allerbesten had niemand verwacht.
Ondertussen zijn de wijnen van Immich-Batterieberg een vaste waarde geworden in het huidige wijnlandschap die de lange wijngeschiedenis van dit domein terug het elan geeft waar ze al die jaren keihard voor gewerkt hebben op de steile wijngaarden rond Enkirch en die ze ruimschoots verdienen. Met dank aan een getalenteerde wijnmaker en visionair.