2019

Gesitueerd tussen de monding van de rivier Ebro en Tarragona, is Terra Alta een van de zeven DO’s in het uiterste zuiden van de provincie Catalunya. Grenache, zowel de witte als rode variant, is hier veruit de meest voorkomende aanplant. Joan en zijn team benutten het beschikbare druivenarsenaal ten volle, en produceren sappige, zijdezachte wijnen met een zeer hoge drinkbaarheidsfactor.

Izadi betekent zoveel als “Natuur”, en is een verwijzing naar het respect dat de familie Anton – eigenaars en oprichters van het domein sinds 1987 – heeft voor de natuurlijke rijkdommen in Rioja Alavesa, waar het wijnhuis is gelegen. Koning Tempranillo wordt hier behandeld met het respect dat hij zonder meer verdient, en zorgt op zijn beurt als tegenprestatie voor kruidige, aromatische wijnen met veel elegantie. Vader Gonzalo, die nog steeds een restaurant heeft met een ster in Vitoria-Gasteiz, is de evidente reden waarom zoon en wijnmaker Lalo zo veel aandacht schenkt aan de hoge gastronomische inzetbaarheid van deze wijnen.

Sylvain Fadat, wijnmaker en drijvende kracht van Domaine d’Aupilhac, kunnen we gerust beschouwen als een van de levende legendes van het hedendaagse Languedoc wijngebeuren. Met zijn roots diep geworteld in het pittoreske dorpje Montpeyroux, zo’n 35 km ten noordwesten van Montpellier, is deze natuurmens pur-sang altijd zijn idealen blijven nastreven.
In zijn wijngaarden, waarvan Aupilhac en Les Cocalières de belangrijkste zijn, gebeurt 90% van al het werk. Met een immens respect voor het terroir – dat reeds sinds vijf generaties door zijn familie wordt bewerkt en ontgonnen – streeft Sylvain naar perfectie. Zo zuiver mogelijk werken was en is hier sinds jaar en dag een evidentie, de natuurlijke balans van de wijngaarden in evenwicht houden een nooit aflatende queeste. Het is voor hem vanzelfsprekend dat het werk in de kelders slechts een logisch vervolg is van de natuurlijke groeicyclus van zijn druiven.

Sylvain Fadat, wijnmaker en drijvende kracht van Domaine d’Aupilhac, kunnen we gerust beschouwen als een van de levende legendes van het hedendaagse Languedoc wijngebeuren. Met zijn roots diep geworteld in het pittoreske dorpje Montpeyroux, zo’n 35 km ten noordwesten van Montpellier, is deze natuurmens pur-sang altijd zijn idealen blijven nastreven.
In zijn wijngaarden, waarvan Aupilhac en Les Cocalières de belangrijkste zijn, gebeurt 90% van al het werk. Met een immens respect voor het terroir – dat reeds sinds vijf generaties door zijn familie wordt bewerkt en ontgonnen – streeft Sylvain naar perfectie. Zo zuiver mogelijk werken was en is hier sinds jaar en dag een evidentie, de natuurlijke balans van de wijngaarden in evenwicht houden een nooit aflatende queeste. Het is voor hem vanzelfsprekend dat het werk in de kelders slechts een logisch vervolg is van de natuurlijke groeicyclus van zijn druiven.

Met een familiegeschiedenis van wijn maken die begint in 1670, kunnen we gerust van traditie spreken. Het begint echter pas heel interessante vormen aan te nemen als de 22-jarige Laurence Féraud in 1987 haar vader Paul kan overtuigen om zelf wijn te bottelen en een eigen domein op te richten. Domaine du Pégau (Provençaals dialect voor een kruik in gebakken klei om wijn aan tafel te serveren, daterende uit de 14e eeuw) is geboren, en Laurence zal uitgroeien tot een der meest illustere wijnma(a)k(st)ers van deze planeet. Geen hokus pokus in de kelder, maar traditionele vinificatie en rijping in oude foudres, dat het perfect rijp geoogste fruit in al zijn glorie laat evolueren. Een Pégau is ongetwijfeld een massieve wijn met heel veel rusticiteit, maar dan wel een die in combinatie met een indrukwekkende concentratie en finesse de proevers/drinkers vaak sprakeloos en winestruck achterlaat.

Ten zuiden van Vienne in Ampuis, op de steile hellingen langs de oevers van de Rhône, liggen de Côte-Rôtie wijngaarden van de familie Garon. Niettegenstaande het feit dat deze familie een wijngeschiedenis heeft die teruggaat tot het einde van de 15e eeuw, zijn ze zeer lang onder de radar gebleven, ondanks het enorme potentieel van hun veelal oude wijngaarden. Als in 2003 de broers Kévin en Fabien hun ouders vervoegen breekt er een nieuw tijdperk aan. Waar de eerste jaargangen nog een beetje aarzelend wordt gezocht naar de juiste balans, komt het domein vanaf 2010 onder stoom en worden alle registers opengetrokken. Wat opvalt als je de verschillende wijnen van het domein proeft, in zowel wit als rood, van de basis tot het duurdere gamma is de toegankelijkheid in hun jeugd. Waar bij veel Côte-Rôtie’s wel wat kelderrijping is vereist om de stroefheid van de eerste jaren te polijsten, zijn de cuvées van de familie Garon toegankelijk na botteling, zonder evenwel ook maar zelfs een heel klein beetje in te boeten aan eigenheid. De verschillende lieux-dits in zowel Côte Brune als Blonde weerspiegelen perfect de specifieke kenmerken van hun terroir en zijn niet meer of minder een schoolvoorbeeld van typiciteit.

Ten zuiden van Vienne in Ampuis, op de steile hellingen langs de oevers van de Rhône, liggen de Côte-Rôtie wijngaarden van de familie Garon. Niettegenstaande het feit dat deze familie een wijngeschiedenis heeft die teruggaat tot het einde van de 15e eeuw, zijn ze zeer lang onder de radar gebleven, ondanks het enorme potentieel van hun veelal oude wijngaarden. Als in 2003 de broers Kévin en Fabien hun ouders vervoegen breekt er een nieuw tijdperk aan. Waar de eerste jaargangen nog een beetje aarzelend wordt gezocht naar de juiste balans, komt het domein vanaf 2010 onder stoom en worden alle registers opengetrokken. Wat opvalt als je de verschillende wijnen van het domein proeft, in zowel wit als rood, van de basis tot het duurdere gamma is de toegankelijkheid in hun jeugd. Waar bij veel Côte-Rôtie’s wel wat kelderrijping is vereist om de stroefheid van de eerste jaren te polijsten, zijn de cuvées van de familie Garon toegankelijk na botteling, zonder evenwel ook maar zelfs een heel klein beetje in te boeten aan eigenheid. De verschillende lieux-dits in zowel Côte Brune als Blonde weerspiegelen perfect de specifieke kenmerken van hun terroir en zijn niet meer of minder een schoolvoorbeeld van typiciteit.

Als Roberto Cipresso samen met 2 vrienden La Fiorita opstart in 1992, zijn de verwachtingen zeer hoog gespannen. De jonge wijnmaker had al stages achter de rug bij Case Basse, Poggio Antico en Ciacci Piccolomini d’Aragona en zijn eerste jaargang 1993 wordt integraal aangekocht door het legendarische 3*restaurant Enoteca Pinchiorri in Firenze.
Met de aanplant begin de jaren 90 van de zuid-oostelijk gelegen Poggio al Sole en de oostelijk georiënteerde Pian Bossolino wijngaarden, wordt de productie opgetrokken tot 25.000 flessen.
Met de komst van Natalie Oliveros – een gevierde Amerikaanse filmster in het frivolere genre – in 2011, komt er een evidente financiële injectie die er voor zorgt dat La Fiorita gestaag maar zeker naar de top van deze mythische appellatie klimt.

In Emporda, een stuk Catalonië dat sinds de jaren ’70 enkel en alleen bekend was voor het zon, zee en strand toerisme, heeft de gastronomie en wijnbouw de laatste 15 jaren de ganse streek op sleeptouw genomen. Oude, verlaten en slecht – of niet – onderhouden wijngaarden werden in ere hersteld en jonge wijnbouwers traden in de voetsporen van hun grootvaders, of stampten zelf een domein uit de grond. Josep Serra is de exponent van deze nieuwe generatie, en heeft op amper 10 jaar tijd een gamma uitgebouwd dat we niet enkel terugvinden op de wijnkaart van absolute wereldtoppers zoals El Celler de Can Rocca, maar ook en vooral op de tafel en in het glas van de echte wijnliefhebber.

Treiso – het kloppend hart van de Barbaresco regio- is de heimat van de familie Pelissero, met Giorgio als de huidige roerganger en de man die ervoor gezorgd heeft dat het domein in vette letters staat vermeld tussen alle belangrijke Nebbiolo producenten. Toen grootvader Luigi in 1960 de eerste wijnen bottelde van hun, nog steeds, meest prestigieuze wijngaard Vanotu, had hij waarschijnlijk nooit durven dromen dat het domein vandaag zo’n prominente plaats zou innemen in deze prestigieuze regio. Dankzij een zorgvuldig uitgekiende uitbreidingsstrategie, telt het domein vandaag 38 ha, goed voor een volume van 250.000 flessen, waarbij elke fles telkens zijn uiterste best doet om de beste ambassadeur te zijn van dit Piëmontese topdomein.

Treiso – het kloppend hart van de Barbaresco regio- is de heimat van de familie Pelissero, met Giorgio als de huidige roerganger en de man die ervoor gezorgd heeft dat het domein in vette letters staat vermeld tussen alle belangrijke Nebbiolo producenten. Toen grootvader Luigi in 1960 de eerste wijnen bottelde van hun, nog steeds, meest prestigieuze wijngaard Vanotu, had hij waarschijnlijk nooit durven dromen dat het domein vandaag zo’n prominente plaats zou innemen in deze prestigieuze regio. Dankzij een zorgvuldig uitgekiende uitbreidingsstrategie, telt het domein vandaag 38 ha, goed voor een volume van 250.000 flessen, waarbij elke fles telkens zijn uiterste best doet om de beste ambassadeur te zijn van dit Piëmontese topdomein.

Als filmproducer Craig Wessels en zijn echtgenote Anne beslissen dat hun opgroeiende kinderen niet in een stadsomgeving horen op te groeien, verhuizen ze naar een idyllische plek op zo’n 3 km van de Atlantische Oceaan, omringd door wijngaarden. Omdat er altijd een interesse was in wijn en er daar toch druiven voorradig waren, begonnen ze in 2004 om wat vergist druivensap te maken in een klein speelhuisje voor de kinderen in een achterhoek van hun tuin. Stellen dat de eerste wijnen experimentele probeersels waren is een understatement, maar al doende leert men, en als ze hun nieuw stijlvol label op hun jaargang 2012 kleven, promoveren ze quasi vanuit het niets naar de hoogste wijnklasse. Vijf sterren in de Platter Guide, First Growth bij Tim Atkin, lyrische beoordelingen van Parker, …, het domein staat plotsklaps fier mee te fonkelen tussen de Zuid-Afrikaanse wijnsterren. Het was vooral aandachtig luisteren naar het verhaal van hun wijngaarden en het zorgvuldig ontleden en respecteren van het unieke microklimaat dat de Hemel-en-Aarde vallei echt wel is. De combinatie van zo natuurlijk mogelijk hun grond bewerken, elke wijngaard maniakaal perfect rijp plukken met minuscule rendementen en een absoluut minimum aan interventie in de wijnkelder resulteert de laatste jaargangen tot wijnen die wereldwijde faam genieten. Met een productie die in totaal iets meer dan 10.000 flessen bedraagt is het onnodig te zeggen dat het elk jaar weer een huzarenstuk is om enkele flessen te bemachtigen….

Wat begon als een project dat door de Zuid-Afrikaanse traditionele wijnwereld zeer meewarig werd bekeken, is vandaag een van de absolute topdomeinen uit de Kaapprovincie. Johan Reyneke, drijvende kracht, eigenaar en biodynamisch believer van het eerste uur, heeft in topwijnmaker Rudiger Gretschel de perfecte bondgenoot gevonden. Zonder te veel de nadruk op de gebruikte landbouwtechnieken te willen leggen, is hun beider bekommernis fantastische wijnen maken. Met een verbluffend resultaat.

Tomas Cusiné begon zijn privé project in 2003, nadat hij mee het familiale domein stevig op de rails had gezet. Zijn speeltuin zijn de hoog gelegen wijngaarden in Costers del Segre en Conca de Barbera, die garant staan voor een opmerkelijke frisse, minerale toets en die als een rode leidraad door het ganse gamma loopt. De prijzen van zijn wijnen, blijven ondanks de hoge scores van de internationale wijnpers, zeer mooi onder controle.