Kruidig, elegant

Gesitueerd tussen de monding van de rivier Ebro en Tarragona, is Terra Alta een van de zeven DO’s in het uiterste zuiden van de provincie Catalunya. Grenache, zowel de witte als rode variant, is hier veruit de meest voorkomende aanplant. Joan en zijn team benutten het beschikbare druivenarsenaal ten volle, en produceren sappige, zijdezachte wijnen met een zeer hoge drinkbaarheidsfactor.

Gesitueerd tussen de monding van de rivier Ebro en Tarragona, is Terra Alta een van de zeven DO’s in het uiterste zuiden van de provincie Catalunya. Grenache, zowel de witte als rode variant, is hier veruit de meest voorkomende aanplant. Joan en zijn team benutten het beschikbare druivenarsenaal ten volle, en produceren sappige, zijdezachte wijnen met een zeer hoge drinkbaarheidsfactor.

Als vader en zoon Borman half de jaren 90 een stuk van de originele Spier wijngaarden kopen begint de geschiedenis van Boschkloof Wines. De aanwezige wijnstokken – vooral de weinig interessante Kaapse Riesling – worden grotendeels gerooid en heraangeplant met syrah en cabernet franc, enkel de reeds bestaande chardonnay en cabernet sauvignon blijft behouden. Een volledig nieuwe infrastructuur wordt vanaf nul opgebouwd en de eerste wijnen worden gebotteld. Als we nu terugblikken op de prille geschiedenis van het na-apartheid wijngebeuren, kunnen we zoon Jacques gerust beschrijven als een van de pioniers van het huidige Kaapse wijnsucces.
Met de komst in 2010 van 3e generatie Reenen Borman, heeft de stijl van wijnen een iets modernere insteek gekregen. Waar de wijnen van Jacques soms net iets te rustieke trekken vertoonden, weet zoonlief het immense potentieel van de wijngaarden die uitkijken over False Bay optimaal te gebruiken. Een iets frissere, meer hedendaagse stijl voor zowel de witte als rode variant met een zeer hoog drinkbaarheidsgehalte is het resultaat. Zonder ook maar een seconde af te wijken van de succesformule van zijn papa heeft Reenen op enkele jaren tijd de wijnen van het familiedomein een elegantie injectie gegeven die hen een plaats verschaft bij het allerbeste wat de Kaap te bieden heeft.

Wanneer de jonge Californiër Josh Jensen tijdens zijn studies aan de universiteit van Oxford in aanraking komt met de wijnen van Bourgogne en per toeval terecht komt in de plukploeg van Domaine de la Romanée- Conti, begint het Calera verhaal.
Overtuigd dat enkel kalksteen pinot noir de nodige diepte en verouderingspotentieel kan geven, gaat hij naarstig op zoek in zijn thuisbasis naar het juiste terroir. Na een zoektocht van bijna drie jaar, vindt hij nabij Hollister het mount Harlan gebied in Central Coast, zo’n 120 km ten zuiden van San Francisco. In 1975 begint hij – op een hoogte van 700 meter – hoofdzakelijk pinot noir aan te planten, aangevuld met chardonnay, viognier en aligoté, tot hij vandaag zo’n 40 ha beplante wijngaarden heeft. Hij construeerde de wijnkelder zo, dat gans het vinificatie proces volledig verloopt volgens de principes van de zwaartekracht, om de wijnen zo min mogelijk te verstoren. Er wordt niet (over)gepompt, gisting verloopt langzaam aan zeer lage temperatuur en na de gisting wordt de wijn onmiddellijk overgebracht naar de barriques.
Josh Jensen wordt ondertussen beschouwd als één der grootste pinot noir wijnmakers en zijn cru wijnen Jensen, Selleck, Reed, Mills, de Villiers en Ryan zijn een toonbeeld van finesse en ras met een waanzinnig verouderingspotentieel. En ondertussen ook één van de meest gezochte wijnen van deze planeet.

Cap Maritime is het nevenproject van Gottfried Mocke en Marc Kent, zonder verwijzing naar maar wel onder de beschermende vleugels van Boekenhoutskloof. Ondanks de schitterende wijnen die er onder leiding van deze twee getalenteerde wijnmakers worden gemaakt, heeft Gottfried nooit onder stoelen of banken gestoken dat de Bourgondische druiven altijd zijn grote liefde zijn geweest.
De Hemel-en-Aarde vallei, op een boogscheut van de Stille Oceaan, beschikt over een uniek microklimaat waar vooral chardonnay en pinot noir uitstekend gedijen. Het was voor beide heren dan ook een evidentie dat de druiven voor hun mini project van deze regio zouden komen. Rosa Kruger, de meest befaamde wijngaardmanager van de Kaap, kreeg de opdracht om op een uniek stuk grond nieuwe aanplant van beide druiven te coördineren, en hen – tot deze wijngaarden de nodige maturiteit hebben vergaard – te voorzien van het best mogelijke fruit van hetzelfde terroir.
De eerste resultaten zijn zonder meer verbluffend en dragen onmiskenbaar de typische Gottfried Mocke stempel waar hij in een vorig leven bij Chamonix zoveel lof mee heeft geoogst. De witte variant kan je makkelijk verwarren met de beste wijnen uit de Mâconnais, terwijl de rode variant minder makkelijk in een vakje te plaatsen valt en eerder flirterig gedrag vertoont met zijn Nieuw-Zeelandse broertjes, maar allebei zijn het wijnen die we nu al bij het allerbeste van de Kaap mogen rekenen.

Cap Maritime is het nevenproject van Gottfried Mocke en Marc Kent, zonder verwijzing naar maar wel onder de beschermende vleugels van Boekenhoutskloof. Ondanks de schitterende wijnen die er onder leiding van deze twee getalenteerde wijnmakers worden gemaakt, heeft Gottfried nooit onder stoelen of banken gestoken dat de Bourgondische druiven altijd zijn grote liefde zijn geweest.
De Hemel-en-Aarde vallei, op een boogscheut van de Stille Oceaan, beschikt over een uniek microklimaat waar vooral chardonnay en pinot noir uitstekend gedijen. Het was voor beide heren dan ook een evidentie dat de druiven voor hun mini project van deze regio zouden komen. Rosa Kruger, de meest befaamde wijngaardmanager van de Kaap, kreeg de opdracht om op een uniek stuk grond nieuwe aanplant van beide druiven te coördineren, en hen – tot deze wijngaarden de nodige maturiteit hebben vergaard – te voorzien van het best mogelijke fruit van hetzelfde terroir.
De eerste resultaten zijn zonder meer verbluffend en dragen onmiskenbaar de typische Gottfried Mocke stempel waar hij in een vorig leven bij Chamonix zoveel lof mee heeft geoogst. De witte variant kan je makkelijk verwarren met de beste wijnen uit de Mâconnais, terwijl de rode variant minder makkelijk in een vakje te plaatsen valt en eerder flirterig gedrag vertoont met zijn Nieuw-Zeelandse broertjes, maar allebei zijn het wijnen die we nu al bij het allerbeste van de Kaap mogen rekenen.

Chapelle Saint Theodoric is de naam van een oude kapel en een van de oudste historische gebouwen in het centrum van Châteauneuf-du-Pape. De wijngaarden zijn eigendom van Peter Weylandt, een Amerikaanse agent/importeur en de wijnen worden gemaakt door Baptiste Grangeon van Domaine de Cristia. De zanderige wijngaarden op de lieux-dits Guigasse (50 tot 100-jarige wijnstokken) en Pignan (op de top van Pignan, grenzend aan Rayas) bestaan beide uit 100% grenache noir, worden traditioneel gevinifieerd zoals bij Reynaud, Bonneau, Charvin, . en dan op exact dezelfde manier opgevoed. Het is verbluffend om te proeven hoe wijngaarden die amper 200 meter van elkaar liggen, toch zo’n verschillend karakter kunnen hebben. La Guigasse is rijker, krachtiger terwijl Le Grand Pin lager in alcohol, fijner, eleganter en complexer blijkt.

Chapelle Saint Theodoric is de naam van een oude kapel en een van de oudste historische gebouwen in het centrum van Châteauneuf-du-Pape. De wijngaarden zijn eigendom van Peter Weylandt, een Amerikaanse agent/importeur en de wijnen worden gemaakt door Baptiste Grangeon van Domaine de Cristia. De zanderige wijngaarden op de lieux-dits Guigasse (50 tot 100-jarige wijnstokken) en Pignan (op de top van Pignan, grenzend aan Rayas) bestaan beide uit 100% grenache noir, worden traditioneel gevinifieerd zoals bij Reynaud, Bonneau, Charvin, . en dan op exact dezelfde manier opgevoed. Het is verbluffend om te proeven hoe wijngaarden die amper 200 meter van elkaar liggen, toch zo’n verschillend karakter kunnen hebben. La Guigasse is rijker, krachtiger terwijl Le Grand Pin lager in alcohol, fijner, eleganter en complexer blijkt.

Chapelle Saint Theodoric is de naam van een oude kapel en een van de oudste historische gebouwen in het centrum van Châteauneuf-du-Pape. De wijngaarden zijn eigendom van Peter Weylandt, een Amerikaanse agent/importeur en de wijnen worden gemaakt door Baptiste Grangeon van Domaine de Cristia. De zanderige wijngaarden op de lieux-dits Guigasse (50 tot 100-jarige wijnstokken) en Pignan (op de top van Pignan, grenzend aan Rayas) bestaan beide uit 100% grenache noir, worden traditioneel gevinifieerd zoals bij Reynaud, Bonneau, Charvin, . en dan op exact dezelfde manier opgevoed. Het is verbluffend om te proeven hoe wijngaarden die amper 200 meter van elkaar liggen, toch zo’n verschillend karakter kunnen hebben. La Guigasse is rijker, krachtiger terwijl Le Grand Pin lager in alcohol, fijner, eleganter en complexer blijkt.

Op de rechteroever van de Rhône, ten noorden van de Camargues en flirtend met de grens van Languedoc, liggen de wijngaarden van Costières de Nîmes. Michel Gassier, met wortels diep verankerd in de bodem waar hij is opgegroeid, is het schoolvoorbeeld van de bezeten wijnmaker die het allerbeste uit zijn terroir weet te halen. Waar veel wijnen uit de appellatie verdrinken in middelmatigheid, excelleert hij jaar na jaar en maakt hij van het allerbeste dat er in deze regio geproduceerd wordt. In plaats van zoals veel van zijn collega wijnmakers – de focus te leggen op zo hoog mogelijke rendementen, bewerkt hij elke wijngaard naargelang ligging, bodem en positionering. Met veel geduld en een maniakale focus op de biodiversiteit van zijn wingerds haalt hij het allerbeste boven uit de geoogste druiven, die op hun beurt een elegante ambassadeur zijn met de juiste balans. De wijnen van de familie Gassier overstijgen moeiteloos het imago van deze vaak verguisde appellatie en flirten nadrukkelijk met de geroemde kwaliteit van zijn, doorgaans veel duurdere, buren in de gedeelde Zuidelijke Rhône vallei.

Een beetje vreemd, koppig, eigenwijs, maar zeker ook mooi, elegant, complex. Het zijn zelfstandige naamwoorden die niet alleen van toepassing zijn op haar wijnen, maar zeker ook op de wijnmaakster zelf. Als ze zich eind de jaren zeventig in Saint-Pargoire – een gehucht in de driehoek Béziers, Lodève en Montpellier- vestigt, kan niemand vermoeden dat het begin van een wonderbaarlijk stuk wijngeschiedenis wordt geschreven. Als gewezen immobiliën makelaar, weet ze stukje bij beetje een domein bijeen te kopen van 50 hectare, oorspronkelijk zonder wegverharding, elektriciteit, stromend water. Een prachtige getuige daarvan zijn de elektriciteitspalen die je moet volgen om tot bij haar huis te geraken, en die daar dan ook ophouden.
Als ze begin de jaren ’80 een 20 ha land ontbost, en vervolgens met de hand beplant, begint het wijnverhaal vorm te krijgen. Haar eerste wijn produceert ze in 1988, maar gezien het feit dat ze geen afzet vindt, blijven de wijnen in cuve op het domein, en wordt (waarschijnlijk ongewild) d

Een beetje vreemd, koppig, eigenwijs, maar zeker ook mooi, elegant, complex. Het zijn zelfstandige naamwoorden die niet alleen van toepassing zijn op haar wijnen, maar zeker ook op de wijnmaakster zelf. Als ze zich eind de jaren zeventig in Saint-Pargoire – een gehucht in de driehoek Béziers, Lodève en Montpellier- vestigt, kan niemand vermoeden dat het begin van een wonderbaarlijk stuk wijngeschiedenis wordt geschreven. Als gewezen immobiliën makelaar, weet ze stukje bij beetje een domein bijeen te kopen van 50 hectare, oorspronkelijk zonder wegverharding, elektriciteit, stromend water. Een prachtige getuige daarvan zijn de elektriciteitspalen die je moet volgen om tot bij haar huis te geraken, en die daar dan ook ophouden.
Als ze begin de jaren ’80 een 20 ha land ontbost, en vervolgens met de hand beplant, begint het wijnverhaal vorm te krijgen. Haar eerste wijn produceert ze in 1988, maar gezien het feit dat ze geen afzet vindt, blijven de wijnen in cuve op het domein, en wordt (waarschijnlijk ongewild) d

Treiso – het kloppend hart van de Barbaresco regio- is de heimat van de familie Pelissero, met Giorgio als de huidige roerganger en de man die ervoor gezorgd heeft dat het domein in vette letters staat vermeld tussen alle belangrijke Nebbiolo producenten. Toen grootvader Luigi in 1960 de eerste wijnen bottelde van hun, nog steeds, meest prestigieuze wijngaard Vanotu, had hij waarschijnlijk nooit durven dromen dat het domein vandaag zo’n prominente plaats zou innemen in deze prestigieuze regio. Dankzij een zorgvuldig uitgekiende uitbreidingsstrategie, telt het domein vandaag 38 ha, goed voor een volume van 250.000 flessen, waarbij elke fles telkens zijn uiterste best doet om de beste ambassadeur te zijn van dit Piëmontese topdomein.

Als filmproducer Craig Wessels en zijn echtgenote Anne beslissen dat hun opgroeiende kinderen niet in een stadsomgeving horen op te groeien, verhuizen ze naar een idyllische plek op zo’n 3 km van de Atlantische Oceaan, omringd door wijngaarden. Omdat er altijd een interesse was in wijn en er daar toch druiven voorradig waren, begonnen ze in 2004 om wat vergist druivensap te maken in een klein speelhuisje voor de kinderen in een achterhoek van hun tuin. Stellen dat de eerste wijnen experimentele probeersels waren is een understatement, maar al doende leert men, en als ze hun nieuw stijlvol label op hun jaargang 2012 kleven, promoveren ze quasi vanuit het niets naar de hoogste wijnklasse. Vijf sterren in de Platter Guide, First Growth bij Tim Atkin, lyrische beoordelingen van Parker, …, het domein staat plotsklaps fier mee te fonkelen tussen de Zuid-Afrikaanse wijnsterren. Het was vooral aandachtig luisteren naar het verhaal van hun wijngaarden en het zorgvuldig ontleden en respecteren van het unieke microklimaat dat de Hemel-en-Aarde vallei echt wel is. De combinatie van zo natuurlijk mogelijk hun grond bewerken, elke wijngaard maniakaal perfect rijp plukken met minuscule rendementen en een absoluut minimum aan interventie in de wijnkelder resulteert de laatste jaargangen tot wijnen die wereldwijde faam genieten. Met een productie die in totaal iets meer dan 10.000 flessen bedraagt is het onnodig te zeggen dat het elk jaar weer een huzarenstuk is om enkele flessen te bemachtigen….

Als filmproducer Craig Wessels en zijn echtgenote Anne beslissen dat hun opgroeiende kinderen niet in een stadsomgeving horen op te groeien, verhuizen ze naar een idyllische plek op zo’n 3 km van de Atlantische Oceaan, omringd door wijngaarden. Omdat er altijd een interesse was in wijn en er daar toch druiven voorradig waren, begonnen ze in 2004 om wat vergist druivensap te maken in een klein speelhuisje voor de kinderen in een achterhoek van hun tuin. Stellen dat de eerste wijnen experimentele probeersels waren is een understatement, maar al doende leert men, en als ze hun nieuw stijlvol label op hun jaargang 2012 kleven, promoveren ze quasi vanuit het niets naar de hoogste wijnklasse. Vijf sterren in de Platter Guide, First Growth bij Tim Atkin, lyrische beoordelingen van Parker, …, het domein staat plotsklaps fier mee te fonkelen tussen de Zuid-Afrikaanse wijnsterren. Het was vooral aandachtig luisteren naar het verhaal van hun wijngaarden en het zorgvuldig ontleden en respecteren van het unieke microklimaat dat de Hemel-en-Aarde vallei echt wel is. De combinatie van zo natuurlijk mogelijk hun grond bewerken, elke wijngaard maniakaal perfect rijp plukken met minuscule rendementen en een absoluut minimum aan interventie in de wijnkelder resulteert de laatste jaargangen tot wijnen die wereldwijde faam genieten. Met een productie die in totaal iets meer dan 10.000 flessen bedraagt is het onnodig te zeggen dat het elk jaar weer een huzarenstuk is om enkele flessen te bemachtigen….